Daar hing ik dan, gedurende twee weken door de hele stad. “Discriminatie. Ik meld het.”, zo luidde de kreet van de campagne die ik mocht vertegenwoordigen in de gemeente Rotterdam.
Toen ik gevraagd was om me in te zetten voor het onder de aandacht brengen van (het melden van) discriminatie, besloot ik direct en volmondig ‘ja!’ te zeggen. De beslissingen die ik maak in mijn dagelijks leven zijn vaak gebaseerd op ingevingen van mijn intuitie -dit was er één van. Maar voordat we overgingen op concrete acties, besloot ik me toch even te verdiepen in het onderwerp. Tot mijn verheugde verbazing ontstond er in mijzelf een visie, groter dan ikzelf.
‘Waarom wil ik me hier eigenlijk voor inzetten?’, vroeg ik me af, ‘Waarom is dit zo belangrijk voor mij?’. Omdat ik zou willen laten zien hoe simpel het kan zijn om een verschil te maken in iemands leven. Maar ook hoe gemakkelijk we -met elkaar- in actie kunnen zijn in het creëren van een menselijke samenleving. Waarin fouten maken mag, maar er ook ruimte is om grenzen aan te geven.
Om te ontdekken waar mijn drive vandaan komt om hierin een steentje bij te dragen ben ik oprecht gaan kijken naar hóe ik mij (op mijn manier) kan inzetten. Op ogenschijnlijk ‘luttele’ momenten doe ik dit door bijvoorbeeld mijn mond open te trekken. Maar ook komt in mijn visie heel helder naar voren, dat gelijkwaardigheid voor mij erg belangrijk is. Dus daar waar ongelijkheid is reageer ik.
Terug naar discriminatie. In mijn eigen bewoording betekent discriminatie: het elkaar met andere ogen bekijken, beoordelen op basis van oppervlakkige verschillen. In andere woorden, eerst veroordelen we elkaar -verzuimen elkaar eerst te leren kennen- zonder überhaupt vragen te stellen. Hoe snel doen we dit? En wat schieten we ermee op? Belangrijker nog om ons te realiseren: wat kan het ons opleveren als we ons ervan bewust zijn? Ik geloof dat iedereen op een eenvoudige manier een verschil kan maken en ik wil dit stimuleren. Als we met elkaar streven naar gelijkheid; een common ground van waaruit we allemaal mogen zijn wie we zijn. Dan kunnen we met vooruitziende blik blijven kijken naar bijvoorbeeld de manier waarop nu meldingen worden gedaan en afgehandeld.
‘Datgene wat we aandacht geven groeit’, zeg ik altijd maar. Als we met elkaar naar succesverhalen kijken, dan is dat waar we meer van creëren. Dat we stoppen ons te focussen op wat er mis gaat, maar juist op wat er goed gaat! Een belangrijk
uitgangspunt van oneindig veel discussies, als je het mij vraagt.
Het devies, tot slot: laten we allemaal voor onszelf kijken hoe we een verschil kunnen maken, binnen onze eigen mogelijkheden. Dan maken we sowieso een groot verschil met elkaar!
Websites waar je meer informatie kunt vinden hierover (en dit kunt melden) zijn:
www.rotterdam.nl/nieuws/meld-discriminatie-nu/
https://www.rotterdam.nl/nieuws/ervaring-discriminatie/
www.radar.nl/read/internationale-dag-tegen-racisme-en-discriminatie